Een interview met Anne van den Berg, een Geneeskundestudent die de hoofdrol speelde in het succesverhaal wat haar dienstverband bij HuisartsenHulp is gebleken!
Anne stond sinds maart 2021 bij ons ingeschreven als een op dat moment tweedejaars Geneeskundestudent. Op 19 april 2021 had zij haar eerste werkdag bij een grote Huisartsenpraktijk in Arnhem, waarna zij hier en daar wat losse dagen oppakte bij verschillende praktijken die met ziekmeldingen kampten.
De praktijk in Arnhem waar zij eerder een tijdje had gewerkt, was later op zoek naar iemand die langdurig aan de slag kon bij de praktijk. Dit viel destijds samen met een telefoontje wat wij van Anne zelf ontvingen met de vraag; “Hebben jullie ook wel eens een aanvraag voor bijvoorbeeld een jaar?”.
Een plus een leek twee, maar vanuit Anne kwam twijfel. Zij had destijds het gevoel niet goed mee te kunnen komen en dit maakte haar onzeker. Zij kreeg het gevoel dat zij haar collega’s misschien wel tot last was geweest en hield hierdoor uiteindelijk een negatief gevoel over aan die tijd.
Uiteindelijk heeft zij door in gesprek te gaan met de praktijk een jaar lang gewerkt als assistent. Gedurende het jaar heeft zij zich dermate ontwikkeld dat zij steeds meer verantwoordelijkheden op zich heeft mogen nemen en een meer dan volwaardig onderdeel van het team bij de praktijk is geworden.
Reden genoeg om eens in gesprek te gaan!
Hoe was jouw eerste indruk van het werken als assistent in dat stadium van jouw opleiding (in welk jaar van jouw studie zat je toen en hoe ver ben je nu)?
Ik begon in mijn tweede jaar van de opleiding geneeskunde met het werken als doktersassistente. Nu ben ik een halfjaar bezig met de coschappen. Ik merk dat ik het werk als doktersassistente echt onderschat had. Je moet veel meer weten van de algemene/lichtere ziektes. Terwijl ik in de opleiding juist meer bezig was met de complexe bijzondere ziektebeelden. Ik merkte wel dat ik vooral door het oefenen en veel vragen aan de andere assistenten steeds beter werd, steeds meer adviezen kon onthouden en daarom ook zelf kon geven. Daarnaast vond ik het heel erg leuk om te zien dat je als Geneeskundestudent kan zien welke triagevragen voor welke diagnose gesteld worden. Dit helpt heel erg met het onthouden en maakt het werk heel erg leuk!
Hoe heb je het inwerken toen ervaren? Wat vond je moeilijk en wat viel er mee?
Ik heb het werk in mijn eerste periode als leerzaam ervaren, maar op het moment zelf vond ik het denk ik erg lastig en niet altijd even leuk. Zoals ik zei had ik het werk zelf onderschat. Je weet als geneeskunde-student heel veel dingen niet en dat maakt dat je veel indrukken hebt op een dag. Je leert dan ook onwijs veel, maar om deze dingen te leren moet je echt durven vragen. Ik had een team van veel jonge assistentes. Ik was toen nog best verlegen en wilde het werk graag heel erg goed doen. Iets vragen wat ik niet goed wist, vond ik dan ook lastig. Maar een advies geven zonder dat ik iets zeker wist, ging ik al helemaal niet doen. Ik merkte al gauw dat ik een drukke periode instapte in het team en dat voor hen de vragen niet altijd gelegen uitkwamen. Dit maakte voor mij deze periode lastig. Ik voelde mij niet altijd gewaardeerd en had het idee dat sommige assistentes achter mijn rug om praatten. Het voelde soms dat je als geneeskunde student niet tot het team behoorde. Nu klinkt het als een hele nare tijd, maar wat ik hiervan heb geleerd is dat je voor jezelf mag opkomen en dat je mag leren. Het werk is niet alleen de omgang met collega’s. Nee het is ook de omgang met artsen en nog belangrijker de omgang met patiënten. Ik vond het zo gaaf om zo veel te kunnen oefenen met de communicatie met patiënten, daar heb ik echt een voorsprong mee gehad in de rest van mijn studie.
Toen ik jou in begin 2022 vroeg of jij interesse had om langdurig bij de praktijk aan de slag te gaan waar je toen al eerder gewerkt had liet je dan ook blijken daar twijfels bij te hebben. Waar kwamen die twijfels toen vandaan?
Zoals ik net al schreef vond ik het vooral lastig om naar dezelfde plek terug te gaan wegens de assistentes. Het werk was leuk en de populatie van de regio ook heel erg, maar ik wilde niet dat ik mij niet welkom zou voelen in het team. Toen ik daar na de zomer was gestopt, vond ik dat namelijk wel goed zo. Ik wist niet zeker of zo’n grote praktijk met zoveel collega’s wel echt iets voor mij zou zijn.
Uiteindelijk hebben wij een gesprek georganiseerd tussen jou en de praktijkmanager en hoofdassistent. Toen jij uit dat gesprek kwam leek er een hoop opgeklaard. Je bent er toen mee akkoord gegaan om te starten. Hoe is dat gesprek verlopen en in hoeverre heeft dit jou ervan overtuigd om het toch een kans te geven?
Door dit gesprek ben ik voor mijzelf opgekomen en heb ik voor mijzelf de lucht geklaard. Iedereen stond blijkbaar te springen om mijn terugkomst omdat ik zo’n harde werker was. Nou dat had ik dus nooit gedacht; ik dacht dat zij mij irritant vonden. Zo zie je maar hoe je jezelf iets compleet anders kan aanpraten dan wat de realiteit is.
Toen ik aangaf dat ik het idee had dat er destijds over mij gepraat werd, gaven ze beiden aan dat het team in die tijd erg wankel was. De drukte was te veel voor de grootte van het team en dan ook nog iemand opleiden kostte bij hen te veel energie waardoor ook zij overliepen. Dit was dus helemaal niet persoonlijk naar mij. Zij wilde er nu namelijk wel voor zorgen dat ik mij deel zou gaan voelen van het team
Juist door hun lovende woorden over mijn houding en over mijn eerlijkheid, voelde ik mij ook welkom, maar nog belangrijker ik voelde mij gehoord en dat is waarom ik zeker wel terug wilde gaan.
In eerste instantie begon je als elke andere Geneeskundestudent in jouw functie, maar volgens mij heb je in de loop van het afgelopen jaar een hoop extra taken opgepakt en ben je een steeds belangrijkere schakel geworden binnen het team. Hoe is dat gegaan?
Dat klopt! Ik werkte ondertussen ook bij de Huisartsenpost, waardoor ik mij snel heb ontwikkeld in de triage. Hierdoor kon ik vlug inschatten welke patiënten snel zorg nodig hadden welke patiënten niet. Ik kreeg veel positieve feedback over mijn telefoongesprekken. Meer assistentes gingen hierdoor juist vragen aan mij stellen. Ik werd voor de telefoongesprekken wat meer een rots in de branding voor de rest van het team. Daarom durfde ik ook aan de andere assistentes te vragen of zij mij wilden opleiden voor het assistenten-spreekuur, dit werd toen gelijk hartelijk ontvangen en drie weken laten draaide ik het spreekuur zelfstandig.
Na een half jaar werden er voortgangsgesprekken gevoerd en hierin werd ik overgeslagen door de manager. Juist omdat ik deel van het team wilde zijn en omdat ik er 4 dagen in de week was, wilde ik eigenlijk ook zon gesprek. Ik heb dit toen voorgesteld en een weekje later had ik mijn allereerste voortgangsgesprek. Ik heb toen wat punten aangedragen waarvan ik denk dat ze beter konden in de praktijk gericht op het verschil met mijn eerdere ervaring. Daaruit kwam dat de telefoongesprekken korter en krachtiger konden, maar ook dat de nieuwe geneeskundestudenten beter opgeleid konden worden door een geneeskunde student zelf. Deze twee punten kwamen dan ook onder mijn hoede. Ik mocht alle nieuwe geneeskundestudenten zelf inwerken en ik werd “Hoofd Telefoon” waarin ik de cijfers in de gaten hield en de rest van het team hierin mocht aansturen.
Uiteindelijk heb ik dus begeleidende en leidinggevende taken op mij genomen. Ik voegde echt iets toe aan het team en dat was zo ontzettend mooi en leerzaam. Het allermooiste is nog niet gezegd. Uiteindelijk voelde ik mij zo welkom dat de assistentes mijn vriendinnen zijn geworden, die ik nu een halfjaar later nog steeds zie.
Ik heb echt een onwijs gave, fijne en leuke tijd gehad!
